Ennorath

Pan Rumianek przyglądał się całej sytuacji z lekkim rozbawieniem.
- Fiu-fiu! - gwizdnął, przyglądając się I. - No, chłopak najwyraźniej się przywiązał... Rozumiem, że zostajesz z nami więcej nawet niż do popołudnia, hm? To może zamówimy sobie coś, żeby polepszyć myślenie, i zaplanujemy podróż? W końcu najlepszym wyjściem jest zabrać nas ze sobą, I.
Pan Rumianek był już wielce uradowany, tylko przemknęło mu przez myśl, czy Adde przypadkiem nic się nie stanie, ale wolał go zostawić samego. No, Adde, potrafisz dokonywać cudów, chłopcze! - pomyślał z podziwem pan Rumianek o elfie.

Adde wybiegł z gospody i wmieszał się w tłum. Nie było już czuć porannego chłodu, słońce zaczynało grzać. Elf westchnął i włożył ręce do kieszeni. Pozwalał, by mijający go ludzie trącali go łokciami i popychali, całe to zamieszanie sprawiało, że był anonimowy - nikt go nie znał, nikt nie spoglądał na jego smutną twarz. Chłopak nie krył się nawet z ocieraniem dwóch łez, bo przed kim ma grać? Wszyscy widzowie weszli na scenę, a przedstawienie trwa.
- Oj, Adde - zanucił cicho słodkim głosem - źle ci było wcześniej? Masz nauczkę. Ale rozchmurz się, dobrze? Nie ma sensu w smutku. - Nagle wygiął usta w grymasie żalu. - Nie obchodzi mnie, czy jest sens. Ja sam nie mam sensu, więc mogę robić rzeczy bezsensowne. Bądź cicho i nie dokuczaj mi więcej!
Przez chwilę szedł między straganami, gdzie przekupki wrzeszczały, że u nich najtańsze pomidory, tutaj najlepsze piwo, a tam największa fasola. Przypatrywał się im, bo nie miał na czym zawiesić wzroku; budynki były odrapane, niektóre okna ziały pustką, a na klatkach schodowych leżeli pijani mężczyźni w kałużach moczu.
- Hej, Adde - odezwał się nagle gładkim głosem - a może znów pójdziemy w świat? Drzewa zdają się być milsze od ludzi, a zgiełk miasta w niczym nie przypomina uspokajającego szumu fal. Wolisz naturę, prawda? - Nastąpiła chwila ciszy, potem Adde westchnął cicho i rzekł na wydechu: - Muszę pomyśleć.
Przebrnął przez ludzki gąszcz i wetknął głowę w mniej uczęszczaną uliczkę, wybrukowaną grubo ciosanym kamieniem. Wszedł i potknął sie o coś. Najpierw pomyślał, że to jakiś śmieć, ale ze zdumieniem stwierdził, iż z pudełka leżącego pod ścianą wydobywa się stłumiony pisk. Adde schylił się z zaciekawieniem i zauważył napis PRZYGARNIJ.
- Co mam przygarnąć? - spytał i przysunął bardziej pudło do siebie, by rzucić okiem na zawartość. - Haa...?
W środku spokojnie leżał mały smok. Adde przykucnął i otworzył szeroko oczy, bo nigdy jeszcze czegoś takiego nie widział. Stworzonko właśnie ziewało, rozdziawiając pyszczek do granic możliwości i ukazując ostre jak igły ząbki. Adde nie był pewien, czy jego łuski naprawdę miały taki srebrzysty odcień, czy to tylko cień dawał takie wrażenie. Z główki wystawały maleńkie różki, a po bokach sterczały spiczaste uszka; po chwili smok zatrzepotał swoimi skrzydełkami jak kura. Maleństwo wpatrywało się w elfa z ożywieniem swoimi dużymi, szarymi oczami.
- Jesteś smokiem? - Adde uśmiechnął się ciepło. - Pewnie tak. Ja mam na imię Adde. Dlaczego siedzisz tutaj sam, bez opieki? Jesteś jeszcze małym smokiem, chyba nie potrafisz na razie zionąć ogniem, co? No, nie mogę cię tu tak zostawić, ktoś może cię przypadkiem uderzyć... No, dobrze, przygotuj się na podróż!
Adde bez zbędnego namysłu postanowił wziąć smoka ze sobą. Chociażby dlatego, żeby nie zostawić go na pastwę losu. Wziął więc płaszcz, który miał narzucony na ramiona, i okrył nim zwierzątko. Podrapał go na czubku głowy i ostrożnie podniósł. Nikt nie mógł widzieć, że niesie smoka, więc przytulił go do piersi i w miarę szybko pokonał trasę do gospody. Z szerokim uśmiechem wkroczył do środka. Pan Rumianek i I. ciągle siedzieli przy stole.
- Patrzcie, kogo mam! - zawołał przejęty Adde i podszedł do towarzyszy. - Jest taki kochany i wcale niegroźny, mogę go zatrzymać, panie Rumianku, mogę? Zaraz mu przyniosę wodę i jedzenie, pewnie jest głodny...
- Adde, chłopcze, o czym ty mówisz? - spytał przestraszony pan Rumianek, myśląc, że Adde postradał zmysły.
- A tak, przepraszam... O nim! - rzekł elf i odsunął płaszcz, odsłaniając pyszczek małego smoka.

- Adde, chowaj go, chowaj go! - szepnął szybko pan Rumianek, ponaglając go gestami. - Nikt nie może go zobaczyć!
Pan Rumianek rozejrzał sie dyskretnie, czy ktoś ich obserwuje i wstał z krzesła.
- No, to my chyba już podziękujemy za gościnę! - zawołał wesoło i zapłacił gospodarzowi. - Zbieramy się, już!
Dopiero gdy wyszli z baru i dotarli do granic miasta - Adde wciąż przyciskał do piersi zawiniątko ze smokiem - pan Rumianek wytłumaczył, że smoki nie są mile widziane przez ludzi, bo kojarzą je ze zniszczeniem.
- Dobrze, w takim razie idziemy dalej, gdzie nas nogi poniosą! - zawołał raźnie pan Rumianek. - Później pomyślimy, co zrobić ze smokiem - dodał, widząc niepewną minę Adde.

Adde aż zamrugał z zaskoczenia.
- Ty potrafisz mówić? - spytał smoczątko pełnym zdumienia głosem. - To, to... wspaniale! Przepraszam, że tak cię musiałem nieść, ale pan Rumianek powiedział, że nikt nie może cię zobaczyć, więc widzisz...
Adde z roztargnieniem zmierzwił sobie i tak niepoukładane, jasne włosy z wesołym uśmiechem na twarzy.
- No, panie Rumianku, to idziemy, bo trzeba trochę bardziej się oddalić od ludzi i rozejrzeć się po okolicy! - rzucił Adde radośnie, jakby umiejętność smoka do mówienia była tyle ciekawa, co fajerwerki na Nowy Rok.

Pan Rumianek zbadawszy sytuację, postanowił na miejscu przenocować, a dopiero jutro spróbować przeprawić się przez rzekę.
- A tak w ogóle, tu jest całkiem przyjemnie - dodał pan Rumianek. - Wody pod dostatkiem, a tam, pod tą kępą sosen jest równiutko jak na stole. No, to rozkładamy manatki i odpoczywamy, chłopcy!

Adde tym razem nie pomagał za bardzo przy noclegu, przez większość czasu bowiem stał z rękami założonymi za głowę i obserwował zachód słońca. Podczas dnia słońce świeciło za mocno, by na nie patrzeć, więc korzystał z okazji, ilekroć zapadał zmrok. Już dawno zapomniał o swoim wybuchu dzisiejszego poranka, teraz po prostu był szczęśliwy i o niczym nie myślał, bo nie widział żadnego powodu w zamartwianiu się o cokolwiek. Kołysał się w przód i w tył na piętach, w rytm nuconej melodii, która właśnie wpadła mu do ucha. Choć słońce już zaszło jakiś czas temu, a błękit nieba zasłonił granat nocy, elf ciągle stał i wpatrywał się w coś odległego z zastygłym uśmiechem na ustach. Wreszcie wyrwał go z zamyślenia powiew chłodu.
- Hej, panie Rumianku, a gdzie I.? - spytał pana Rumianka, rozejrzawszy się po okolicy. - Poszedł sobie?
- Aha - mruknął sennie pan Rumianek, szturchając kijem drewna w ognisku. - W tamtą stronę. Ale wracaj szybko, Adde, musisz odpocząć.
Pan Rumianek ziewnął i ułożył się do snu. Adde nie był na razie senny, więc poszedł w kierunku, który wskazał pan Rumianek. Nie chciał mącić nocnej ciszy, toteż stąpał ostrożniej niż zwykle, szeptając po drodze do ukołysanych wiatrem drzew. Po dłuższej chwili doszedł do miejsca, w którym rzeka obficie rozlewała, tworząc maleńkie jeziorko, w którym odbijało się światło gwiazd i cienkiego sierpa księżyca. Ku jego zdziwieniu, tuż obok brzegu stał zamyślony I. Adde pomyślał wtedy, że I. wygląda inaczej niż zwykle, gdy stoi tak nieruchomo wśród nocnych dzięków lasu i rzeki, a jego czarne włosy rozwiewa lekki wietrzyk. Wyglądał tak... spokojnie.
- Piękna noc, co, I.? - zagadnął przyciszonym głosem, jednak na tyle głośno, by I. usłyszał. - Bardzo spokojna, nawet ryby się nie odzywają spod wody.
Na twarzy elfa rozkwitł promienny uśmiech, zdolny rozproszyć najgęstszy mrok swoim urokiem.

Adde zaśmiał się cicho i podszedł bliżej do I.
- Rzadko potrzebuję snu dla odpoczynku, ja raczej śpię dla samych snów - rzekł Adde i splótł ręce za plecami. - Ale teraz nawet moje sny nie dorównują rzeczywistości, więc ostatnio śpię już z nudów.
Elf najwyraźniej nie wiedząc już, co robić z rękami, zmierzwił sobie z zakłopotania włosy, a potem przysiadł na spróchniałym pniu drzewa. Coś w tej atmosferze sprawiało, że czuł się zmieszany, niepewny. Podkulił nogi, skrzyżował ręce na kolanach i oparł na nich podbródek. Westchnął cicho i przymrużył oczy. W dzieciństwie, gdy przybijali do brzegu, zawsze siadywał w południe na plaży i przypatrywał się oceanowi; pewnego razu odkrył, że przymykając oczy, widzi promienie słoneczne skupione w wiązki, które odbijały się od powierzchni wody. Wyglądało to jak prawdziwy słoneczny atak z nieba. Potem siadał właśnie w takiej pozycji i z zamkniętymi oczami próbował wyczuć, jak promienie trafiają w jego ciało. Niestety, długo nie mógł się skupić, toteż wszelkie próby spełzały na niczym.
Teraz przymknął oczy w nadziei, że spostrzeże delikatne światło gwiazd, odbijające się w rzece. Jednak gwiezdne promienie były zbyt subtelne, zbyt nikłe, by można je było dostrzec gołym okiem.
- Hej, I., widziałeś kiedyś czyste promienie gwiazd? - zagadnął Adde, nie podnosząc wzroku. - Umiem tylko łapać światło słoneczne, jak się odbija w wodzie, ale choć księżyc też się odbija, to nie widzę jego promieni. - Zamknął oczy i po chwili dodał: - Ani trochę go też nie czuję. Tylko chłód, ale to chyba nie z światła księżycowego, no nie, I.?