Ennorath

Na szerokim legowisku z miękkich liści właśnie przeciągał się elf. Promienie słońca tworzyły refleksy w jego własnych włosach. Elf wstał z posłania, otrzepał brudne ubranie z resztek liści i zarzucił na plecy niewielki tobołek. Wybiegł  na pobliską polanę i przez dobrych parę chwil gimnastykował się zawzięcie, podśpiewując pod nosem jakąś żwawą piosenkę.
- No, jutrzenka wstała, ja też, więc czas już wyruszyć gdzieś! - rzekł i zaśmiał się ucieszony niespodziewanym rymem.
Maszerował w cieniu drzew do południa, zatrzymał się na lekki posiłek złożony ze znalezionych owoców leśnych i szedł dalej. Po kilkunastu minutach drzewa przerzedziły się, a potem zniknęły zupełnie, zaś ich miejsce zajęły murowane budynki. Rozradowany elf powitał się głośno z miastem, ale wszyscy mieszkańcy zdawali się jeszcze spać. Niezrażony tym wzruszył ramionami i nucąc, wędrował po uliczkach miasta, starając się zobaczyć jak najwięcej. Gdy po długiej kontemplacji przy fontannie skręcił w pewien zaułek. W tej dzielnicy budynki zdawały się być skromniejsze i bardziej zaniedbane niż w centrum. Elf odwrócił wzrok od czystego nieba i ujrzał zaraz obok siebie mężczyznę o zmęczonych oczach i pocie na czole. Uśmiechnął się do niego i przywitał wesoło.

Tego ranka Rumianek postanowił wybrać się po sprawunki do miasta oraz by odwiedzić starych przyjaciół. Wstał więc skoro świt, nałożył do fajki porcję swego rannego ziela i wyruszył jeszcze gdy rosa nie zniknęła z trawy. Mruczał coś pod nosem, najwyraźniej dla buszujących pod drzewami wiewiórek. Do Daereeth dotarł w parę godzin po wyjściu z wioski i ku swemu zdumieniu stwierdził, iż niewielu mieszkańców się pobudziło i będzie musiał poczekać chwilę, aż ulice się zaludnią, by mógł kupić potrzebne towary. Cmoknął z niezadowoleniem, bowiem nie miał żadnej pary uszu, która by zawzięcie słuchała jego historii. Po chwili zastanowienia wybrał się do pewnej uliczki, z nadzieją, że spotka chociaż znajomego handlarza relikwiami. Swego czasu nawet pan Rumianek zakupił u niego parę drobiazgów, które po dziś dzień spoczywają razem z innymi bibelotami w ogromnej drewnianej skrzyni. Jednak nasz poczciwy pan Rumianek zamiast sprzedawcy, dostrzegł nieznanego mu mężczyznę za ladą i rześkiego jak ów poranek elfa. Wydawało mu się, że za rogiem mignęła mu jakaś postać, ale wzruszył tylko ramionami, narzekając na nie tak ostry jak w młodości wzrok.
- Witam, panowie! - przywitał się z nieznajomymi uradowany tym, że może da upust swej gadatliwości.

Mężczyzna podniósł wzrok i przerwał pracę. Przez jego twarz przemknął blady uśmiech, ale też coś na kształt obawy. Rozejrzał się, zaskoczony nieco, lecz po chwili rzekł:
- Ach witam, witam. Czym mogę panom służyć o tak wczesnej porze?
Ton tego pytania zdawał się nieco obłudny, ale chyba trudno się dziwić, jeśli zastanowić się nad faktem ile ten człowiek mógł zażyć snu tej nocy.
Słońce było już coraz wyżej, lecz zaułek nadal pozostał w cieniu.
Mężczyzna jak gdyby nigdy nic zajął się znów wykładaniem owych pakunków, kiedy nieopatrznie potrącił ręką jeden z nich, a ten z głuchym stukiem upadł na zakurzony bruk. Otaczający go materiał rozwinął się nieco, ukazując niewielką fiolkę wykonaną z czegoś w rodzaju matowego, ciemnoczerwonego szkła.

I. Mou
I. spojrzał nieco zszokowany na rozentuzjazmowanego elfa, bo jak kraj długi i szeroki, podobnej osoby w życiu nie spotkał. Chowając ręce głęboko w kieszeniach przewrócił oczami i wydał z siebie znaczące "hmph". Nie uznał za stosowne odpowiadać cokolwiek, nawet gdyby wiedział, na które z pytań miałby zareagować. Nie spamiętał choćby połowy, gdyż radosny potok słów, płynący z ust elfa wydawał mu się niezrozumiałym bełkotem obłąkanego. Jednak butelka, jeszcze przed chwilą tocząca się po ulicy, przykuła jego uwagę. I. był pewien, że nie było to po prostu zwyczajne naczynie, chociażby ze względu na jego zawartość. Kiedy handlarz postawił fiolkę z powrotem na desce, półelf przeniósł spojrzenie na resztę przedmiotów, z których po kształcie mógł wyróżnić kilka innych butelek, jakieś sztylety, czy inną niewielką broń, ale w większości zawiniątka wciąż pozostawały dziwne i tajemnicze.

Eleri
Dziewczyna z głośnym westchnieniem oparła się o ścianę, po czym przysłoniła dłonią oczy, kryjąc je nieco przed jaskrawym słońcem. Raz jeszcze ziewnęła potężnie i sięgnęła do torby, bo wydobyć z niej sakiewkę. Przez kilka minut mocowała się z rzemykami, na których wcześniej powiązała supełki, najwyraźniej bezwiednie. Kiedy w końcu, tłumiąc ochotę by sięgnąć po nóż, rozwiązała plątaninę, widok który ukazał się jej oczom był nader smutny. Sakiewka była pełna nie monet, lecz... kamieni. Nieco zbita z tropu Eleri wysypała na dłoń połowę zawartości, lecz w sakiewce nie było nic innego. Westchnęła po raz kolejny, starając się panować nad ogarniającym ją gniewem, najspokojniej jak umiała zawiązała sakiewkę z powrotem, jednak przez nieuwagę urwała jeden ze skórzanych sznurków. Coraz bardziej poirytowana cisnęła w końcu sakiewkę w bliżej niezidentyfikowanym kierunku.

Adde rzadko spotykał kogoś tak skorego do rozmowy, a raczej monologu, jak szanowny pan Rumianek. Zwykle po pięciu minutach spędzonych z nim rozmówca ulatniał się albo zachowywał, jakby utracił zdolność do mowy. A teraz proszę - wreszcie napotkał kogoś, kto ma język w ustach i wie, jak go używać. Adde ucieszył się tym bardzo i gorliwie podał niziołkowi rękę, trzęsąc nią zapamiętale.
- Więc wtedy bez wahania zgodziłem się wyruszyć na tą wyprawę, choć wiedziałem, jakie niesie ze sobą niebezpieczeństwo - rzekł poważnie pan Rumianek, posyłając każdemu z towarzyszy znaczące spojrzenie, które miało u nich wywołać dreszcz na plecach. - Wziąłem z domu tylko mój miecz pięknej elfickiej roboty, który z kolei zdobyłem podczas walki...
Nagle zmuszony był przerwać, ponieważ nieznajoma dziewczyna o długich ciemnych włosach wpadła niespodziewanie do zaułka, najwyraźniej chciała wziąć z powrotem sakiewkę, która przyleciała tutaj sekundę wcześniej.
Adde natychmiast odezwał się wesoło do kobiety, uprzedzając znów gotowego do powitania pana Rumianka, czego Adde zgoła znowu nie zauważył.
- Witamy panią! Proszę, proszę, towarzystwo ciągle się poszerza! - uśmiechnął się życzliwie do nieznajomej. - Ach, korzystając z okazji... Nazywam się Adde i miło mi was wszystkich poznać. Chyba nie dokończyliśmy przedstawiania, może teraz pani zechce coś o sobie powiedzieć? - zaproponował uprzejmie stojącej naprzeciwko.

Pan Rumianek zerknął z zaciekawieniem i zadowoleniem na nieznajomą. Co jak co, ale pan Rumianek lubił towarzystwo kobiet, najbardziej zaś tych nie roztrzepanych. Zupełnie w przeciwieństwie do tego... Adde, pomyślał, ale bardziej z przymrużeniem oka niż ze złością. W końcu Adde to dopiero chłopiec, jeszcze pewnie nie zaznał trudu życia tak jak pan Rumianek (który już bardzo wiele przeżył) i może się cieszyć ile chce. Tak, niech się nacieszy na razie chłopiec, pomyślał z pewną nawet sympatią pan Rumianek.
W każdym razie owa kobieta na roztrzepaną nie wyglądała, co się spodobało niziołkowi. Już chciał zatem przedstawić się jej, ale ubiegł go Adde. Pan Rumianek westchnął tylko, zaciągnął się dymem i poczekał chwilę, aż Adde zamilknie. Wydawało się mu też, że słyszy gdzieś z boku ciche beznamiętne mruknięcie, ale przypisał je do swych minimalnych, ale jednak, kłopotów ze słuchem.
- Dobrze, dobrze - odezwał się pan Rumianek. - Adde, wiem, że energiczny z ciebie chłopiec, ale daj się wypowiedzieć damie - skarcił lekko elfa, który uśmiechnął się przepraszająco i zamknął szybko otwarte już usta. Rumianek zwrócił się do kobiety. - Więc, moja droga, zdradzisz nam swoje imię? Pewnie nie słyszałaś mojego i mojej historii o mrocznej puszczy, ale może kiedyś jeszcze to ode mnie usłyszysz!... Ach, racja. Zwą mnie Rumiankiem.
I ukłonił się lekko na znak szacunku.