Ennorath

Pan Rumianek z uśmiechem podszedł do I. i zwrócił się do niego rześkim tonem:
- No, proszę! Adde, nikt nie będzie musiał na razie zdobywać pieniędzy, bo mamy pewien zapas, prawda, panie I.? Proponowałbym też, żeby ktoś najbardziej doświadczony przechowywał nasze fundusze...
Pan Rumianek lubił mieć pod kontrolą takie rzeczy. "Będę musiał jakoś przekonać Helmuta, żeby zgodził się na te osiemdziesiąt sztuk", pomyślał z lekkim niepokojem. Helmut bowiem, jak pan Rumianek, lubił się targować. I był w tym niezły.

Adde aż rozrywała chęć działania. Pragnął natychmiast biec do owego Helmuta, dowiedzieć się czegoś o tej kobiecie i lecieć szybko, na skrzydłach wiatru! w nieznane ale fascynujące krainy. Na razie jednak Adde podszedł do pana Rumianka i I.
- Panie Rumianku, panie Rumianku... Możemy już iść? - spytał niecierpliwie i pociągnął bez pytania pana Rumianka za ręką, przy czym musiał sie schylić. - Lepiej nie tracić czasu!
Drugą rękę wyciągnął przyjaźnie do I.
- Ty też idziesz ze mną, panem Rumiankiem i panią Eleri, prawda? - uśmiechnął się niewinnie.

Pan Rumianek z zadowoleniem przyjął pieniądze i niepostrzeżenie cofnął rękę z dłoni Adde. Sakiewkę schował głęboko za pazuchą.
- No, to w drogę towarzysze! - rzekł i ruszył w stronę rynku miasta z uśmiechem na ustach.
Pan Rumianek zawsze był weselszy, mając pełną kiesę pod ręką.
- Ach, Adde - zwrócił się do elfa idącego tuż za nim. - Zrób coś dla mnie, chłopcze: u Hemluta lepiej milcz, dobrze?

Adde przytaknął panu Rumiankowi. Skoro ma milczeć, to będzie milczał! Zmarszczył brwi i zamknąć usta. Długo jednak nie wytrzymał.
- Hej, I. - uśmiechnął się do półelfa. - Czy ja cię już kiedyś nie widziałem? Może w jakimś porcie... Ale nie mam bardzo dobrej pamięci, więc mogłeś mi wylecieć z głowy.
Coś w I. nie dawało spokoju Adde. Jego tajemniczość, małomówność... a może po prostu te chłodne zobojętnienie dla wszystkich? Elf nie wiedział co, ale chciał mu jakoś pomóc.
- To może zrobimy tak... - odezwał się nagle. - Jeśli ja nic nie powiem przez całą drogę do pana Helmuta, to ty wreszcie się odezwiesz, hm? Miło by było, I.

Pan Rumianek nie zwracał zbytniej uwagi na "rozmowę" Adde i I. Bardziej przejmował się złotymi, lśniącymi monetami w sakiewce. Nigdy nie uważał siebie za kogoś, kto goni za pieniędzmi, ale zawsze mawiał "dobrego nigdy za wiele". I to było jego mottem życiowym.
Nie chciał teraz marnować porcji ziela, więc zaczął sobie podśpiewywać swoim zwyczajem pod nosem. Przy drugiej zwrotce, gdy zaczął się już rozkręcać, zobaczył znajomy spiralny kształt schodów, które prowadziły, zdawało by się, prosto w ziemię. Gdy podeszli bliżej, ich oczom ukazał się mały obskurny domek z zadymionym niskim kominem i wiele razy reperowanym dachem, tak różny od schludnych domów w tej dzielnicy. Schody były tuż pod drzwiami chatki.
- Jesteśmy na miejscu! - rzekł pan Rumianek. - Uważajcie na tych schodach, są wysokie. Adde, lepiej się schyl, bo jeszcze wrócisz skrócony o głowę...
I pan Rumianek wkroczył pewnie na stopnie.

Adde przyjął za punkt honoru milczenie podczas wizyty u Helmuta i z całego serca chciał go dopełnić. Dlatego też przy wejściu na schody nie tylko schylił głowę, ale też zmarszczył brwi i zacisnął usta, co jednak wyglądało na tyle komicznie, że może nawet sam I. nie wytrzymałby i roześmiałby się. Niestety I. szedł za Adde, toteż nie mógł zobaczyć wyrazu twarzy elfa.
W miarę schodzenia wgłąb ogarniał ich coraz to gęstszy mrok. Adde z natury nie bał się ciemności, ale nie znosił stworzeń buszujących pod osłoną mroku, a konkretniej - wielkich, tłustych, wyliniałych szczurów.
A właśnie usłyszał z dołu znienawidzone popiskiwanie. Albo tylko mu się wydawało? Nie, jeszcze jeden pisk... Adde otworzył szeroko i z przerażeniem swe jasne oczy. Był bliski paniki.

Pan Rumianek już w parę sekund po wejściu na schody żałował, że nie wziął ze sobą jakiejś podręcznej pochodni. Ale nie było już sensu się wracać, przecież to tylko chwila w ciemności, a schody choć strome, to pewne. Ewentualnie jak coś zauważy, to będzie ostrzegał towarzyszy za sobą. Szli w kolumnie: pan Rumianek jako najbardziej doświadczony na przedzie, za nim Eleri, potem Adde a na końcu I.
Pan Rumianek ostrożnie schodził w dół, badając stopą najpierw każdy stopień. Nagle przed oczami, dwa stopnie w dół, mignęła mu jakaś mała sylwetka. A może mu się wydawało?... Niziołek zignorował to i wciąż schodził. No, jeszcze minutka i już będą u starego Helmuta Pierwszego Chciwego, jak go często nazywano na mieście, a o czym pan Rumianek nie wspomniał swym towarzyszom.

Adde obejrzał się na I. Do jego wrażliwych uszu znów dobiegł pisk i chrobot.
- One tam są! - szepnął z przerażeniem do I. - Są tam i czekają! Wracajmy, wracajmy jak najprędzej! ONE CZEKAJą NA MNIE! - syknął i wpadł w panikę.
W tej chwili Adde myślał o jednym: jak najszybciej i jak najdalej uciec od tych małych, przebrzydłych, okropnych stworzeń. Trwoga w jego oczach sprawiała, że elf wyglądał na biedne, zagubione i przerażone dziecko. Które zaraz oszaleje ze strachu.