Ennorath

Zdezorientowany handlarz postanowił po prostu zignorować towarzystwo, skoro nikt nie przejawił zainteresowania kupnem czegokolwiek. Jak na razie wyłącznie dziewczyna przedstawiła jasno i przejrzyście o co jej chodzi, ale i tej mężczyzna i tak pomóc nie mógł, gdyż nie posiadał żadnych informacji na ten temat. Można jednak było powiedzieć, że obecność dwóch najbardziej gadatliwych osób, jakich spotkał od dość dawna była wcale miłą odmianą. Odtąd jednak nie włączał się zupełnie do rozmowy, a tylko przysłuchiwał niektórym fragmentom, które udało mu się wyłowić.
W końcu na ulicach Daereeth rozbrzmiał gwar, wskazujący, że mieszkańcy wreszcie się pobudzili. Mimo to dzielnica, w której właśnie się znajdowali wciąż pogrążona była w ciszy, głównie przez fakt, że mało kto w ogóle tu się zapuszczał, a wiele budynków ziało pustką.

I. Mou
I. zastanowił się chwilę, co oszczędziło mu męki zastanawiania się, czy warto w ogóle otwierać usta (a nuż znowu zostałby zignorowany - o, tak I. nie cierpi być ignorowany, choć może na to nie wygląda), bo i tak nic o kimś podobnym nie wie.
- Nie słyszałem - rzekł - Przykro mi - ale obojętny jak zwykle ton głosu bynajmniej na to nie wskazywał.
Półelf jak gdyby nigdy nic zamierzał opuścić to miejsce, ale kiedy wyminął już Eleri zatrzymał się i odwrócił.
- Ale nie każda kobieta ma imię wypisane na czole - powiedział z lekką drwiną.

Eleri
Zaskoczona i coraz bardziej zakłopotana dziewczyna podniosła wzrok i otworzyła usta, ale po chwili je zamknęła nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. Nie żeby nie była wdzięczna, nie wiedziała za bardzo, jak tą wdzięczność wyrazić. Nie chciała, a w obecnej sytuacji nie mogła odrzucić tak gorliwych zapewnień pomocy i ani przez myśl jej nie przeszło, że ktoś z obecnych mógłby mieć zamiar ją oszukać, gdyż z pustą sakiewką nie przedstawiała raczej żadnej wartości w oczach potencjalnego złodzieja. Potrząsnęła głową i skłoniła się nieznacznie. Słysząc uwagę I. zza swoich pleców zaczerwieniła się lekko, zupełnie nie wiedząc już co powiedzieć.
- J-ja bardzo dziękuję, ale... - wyrzuciła z siebie niepewnie. "Głupia! Co ty wyprawiasz?! Na własną rękę to się zestarzejesz, zanim znajdziesz cokolwiek!" - To znaczy... Nie mam żadnych wskazówek, tylko imię. Nie wiem gdzie ona może przebywać, nie wiem nawet, czy jeszcze żyje.
Westchnęła cicho, gdyż dopiero teraz zdała sobie w pełni sprawę, jak beznadziejna była jej podróż.

I. Mou
I. spojrzał niechętnie na Adde. Teraz kiedy już zwrócił się prosto do niego, półelf nie mógł dłużej ignorować tej sytuacji. W sumie jak się nad tym zastanowić to w tym towarzystwie nuda mu nie zagrozi. A nawet najbardziej męcząca gadanina była i tak mniej męcząca od samotności i ciszy.
- Niech będzie - mruknął odwracając wzrok - Jestem I. Mou - powtórzył, dochodząc do oczywistego wniosku, ze wtedy i tak nikt nie zwrócił uwagi na to, co powiedział. Nie uczynił jednak poza tym żadnego przyjacielskiego gestu. Nie czuł się też specjalnie zobowiązany, a dopóki nie wymagano żadnej wiążącej umowy, dopóty I. to pasowało. Skoro jednak dziewczyna nie wiedziała nic o celu swoich poszukiwań, może być to bardzo żmudna robota. I. nie bał się wyzwań, ale cała sprawa obchodziła go tyle, co zeszłoroczny śnieg. Jednak skoro sam niewiele zdziałał we własnych poszukiwaniach, to może uda mu się jeszcze czegoś dowiedzieć przy okazji.

Eleri
Eleri nie było zbytnio w smak, że wywołała takie zamieszanie, ale cóż było teraz poradzić. Tylko iść przed siebie... Przed siebie, ale dokąd? Nie chciała studzić entuzjazmu, jednak wydawało się to nieco... lekkomyślne. Jakkolwiek zależało jej na znalezieniu Seanit w miarę szybko, lecz miało się wnet okazać, że od teraz nie będzie miała wiele do powiedzenia. Bynajmniej jej to nie przeszkadzało, gdyż zawsze wolała trzymać się na uboczu. Jednak to był jej problem i nie powinna zostawiać go innym.
Podobne rozmyślania walczyły w głowie dziewczyny, a ona starała się uniknąć natarczywego pytania "dokąd teraz?". Popełniła dotąd mnóstwo błędów, ale zawsze odpowiadała za nie sama. Teraz miało się to zmienić, a Eleri nie chciała już brać za to odpowiedzialności.
- No to... Dokąd idziemy? - spytała zakłopotana, bo przecież ona powinna wiedzieć to najlepiej. Ale nie wiedziała i musiała się w końcu do tego przyznać.

I. Mou
"Świetnie"- pomyślał I. "Może po prostu zrobimy sobie transparent?"
Spojrzał ukradkiem na Eleri. A jeśli ona coś ukrywa, a to wszystko okaże się zwyczajnie niebezpieczne, albo po prostu paskudne? Dziewczyna nic nie wie, zna tylko imię, ale jednak zależy jej, żeby znaleźć tą Seanit. Powód mógł być bzdurny, nie miało to zresztą znaczenia, ale w jakimś celu MUSI przecież chcieć ją znaleźć. I na pewno nie dla imienia. Czyli na pewno wie coś jeszcze. A skoro oni już tak bardzo afiszują się z chęcią pomocy, to chyba powinna jakoś ułatwić im zadanie. No, chyba, że sama im nie ufa, czemu sam I. specjalnie nie mógł się dziwić. Poza tym na tym świecie mogły być przecież dziesiątki kobiet o tym imieniu! Nie ma mowy, żeby znaleźli tę właściwą, wiedząc tylko tyle...
- Po co ci właściwie ta Seanit? - spytał Eleri, ignorując fakt, że zapewne zostanie źle zrozumiany. Jakby nie patrzeć lepiej wziąć to pytanie za przejaw ciekawości, a nie podejrzliwości...

Eleri
Dziewczyna, słysząc pytanie I. spojrzała na niego nieco skonsternowana i nie odpowiedziała od razu. Powiedzieć, czy nie?
- Muszę jej coś dostarczyć - odparła po dłuższej chwili, nie mając jednak zamiaru wdawać się w szczegóły. Przynajmniej nie teraz.
Kiedy jednak pan Rumianek wspomniał o pieniądzach, Eleri zatrzymała się i opuściła bezradnie ręce.
- Przykro mi, ale nie mam przy sobie nic, co przedstawiałoby jakąkolwiek wartość. Tak mi się wydaje...
Pomyślała bezwiednie o sakiewce pełnej kamieni i zapragnęła nagle coś zgnieść, kopnąć, uderzyć, czy też zniszczyć w inny sposób.

I. Mou
I. westchnął cicho. Na pieniądzach nie zależało mu aż tak, jak na opuszczeniu tego miasta, teraz, kiedy okazało się, że nie ma tu czego szukać. Nie chciał zbytnio tracić czasu, aż zdobędą (w jakikolwiek sposób) wystarczającą sumę, a szczególnie za owo "może". Tym bardziej nie chciał wydawać nic, za niepewne informacje, ale ostatecznie zawsze istniała szansa, że posuną się do przodu. Spojrzał do własnej sakiewki, która co prawda nigdy mu specjalnym ciężarem nie przeszkadzała, ale okazało się, że z jego funduszami wcale nie jest tak źle. Zmarszczył brwi, wcale niepewien czy to wystarczy, żeby przekupić kogokolwiek, ale lepsze to niż nic...
- Osiemdziesiąt cztery sztuki złota... - rzucił jak zwykle, do nikogo konkretnego.