Ennorath

Pan Rumianek nerwowo sięgnął do sztyletu. Oby nie był mi potrzebny, pomyślał niespodziewanie, choć zwykle rwał się do przygody. Ale teraz martwił się o innych, nie tylko o siebie.
- Cofnijcie się wszyscy - wycedził przez zęby, czujnie wpatrując się w drzewa. - Nie wiemy jeszcze, kto to...
Wbrew swoim słowom, pan Rumianek doskonale zdawał sobie sprawę z tego, kto na nich czyha. Intuicja pana Rumianka podpowiedziała mu to już gdy I. mówił.
Tak, to był jeden z Akaćwoków. A może nawet para. Pan Rumianek sklął soczyście pod nosem i splunął na trawę. Albo zostaną i będą próbowali stawiać marny opór, czego skutkiem będzie śmierć, albo uciekną czym prędzej, mając nadzieję ujść z życiem. Dla pana Rumianka wyjście było oczywiste.
- Słuchajcie, musimy uciekać, już! - syknął do swoich towarzyszy, zerkając co chwilę niespokojnie na drzewa.

Adde miał ochotę straszną parsknąć śmiechem, stanąć dumnie i rzec: "Nie ma sensu się kryć. Walczmy!" i ze sztyletem w dłoni rzucić się na przeciwnika. O nie, Adde już nigdy nie zamierzał się poddawać. Uważał, że nie ma już takiej rzeczy, która skłoniłaby go do jawnego tchórzostwa. Jak można się tak zmienić w jedną chwilę - przemknęło mu przez myśl, a przed oczami mignął obraz swojego życia. Nic już nie będzie takie, jak kiedyś. Tego akurat był pewien.
- Panie Rumianku, proszę się nie bać - szepnął uspokajająco. - Ja potrafię o siebie zadbać. Jeśli ktoś będzie chciał skrzywdzić kogoś z was, nie pozwolę mu. Ucieczka jest bezsensowna, zostańmy i walczmy. Eleri, będę cię osłaniał, ukryj się, jeśli zrobi się niebezpiecznie.
Jego głos był spokojny i zdecydowany. Tym razem Adde naprawdę był gotów na walkę. Poczuł ogarniającą go falę podniecenia i uśmiechnął się kątem ust. Czas zacząć.

Z cienia drzew wychyliła się jedna postać: wysoka, o szerokich ramionach i krępej budowie. Mężczyzna odchylił szary kaptur. Miał długie, o dziwo zadbane włosy, kilkudniowy zarost i szelmowski uśmieszek na ustach. Świdrował oczami I. To Aizawa - natychmiast pomyślał pan Rumianek. Choć nigdy go nie widział, krążące po świecie pogłoski tak dokładnie opisywały Akaćwoków, że rozpoznałby każdego z nich po ciemku.
- Proszę, proszę - odezwał się chrapliwym głosem Akaćwok. - Takim tonem zwracać się do mnie i moich towarzyszy... Nie godzi się, dzieciaku, odzywać się też niepytanym do starszych i bardziej doświadczonych, prawda, panowie?
Nagle obok niego pojawiła się dwójka pozostałych. Już mieli odsłonięte twarze. Jeden, młodszy, miał na nosie okrągłe okulary, które i tak miał zsunięte do granic możliwości; w ręku trzymał krótką gałązkę, jakby miała mu służyć za miecz. Drugi ciągle splatał i rozplatał palce, skądinąd nienaturalnie długie i bardzo blade; oczy miał zamglone a na ustach dziwny uśmiech zboczeńca pogrążonego w myślach o swych dewiacjach. Każdy z podróżnych się wzdrygnął na jego widok.
Wszyscy byli przygotowani do walki.
- Nie wiem, czego od nas chcecie, ale radziłbym wam pójść swoją drogą - rzekł spokojnie Adde, w którym wciąż tliła się nadzieja, że sprawa skończy się pokojowo. - Nie mamy zamiaru wszczynać awantur i tego samego oczekujemy od innych, proszę panów.
- Jaki zabawny dzieciak - zaśmiał się najmłodszy Akaćwok, zwany Portierem. - Radziłbyś nam?... Doprawdy, zabawny szalenie... To ja ci poradzę, żebyś zaczął sie modlić do swojego boga, bo czeka cię śmierć! - krzyknął groźnie i zaraz dodał podniecony do swych towarzyszy: - Och, jak ja kocham te wstępy!
I rzucił się na Adde.
Walka trwała długo i była niemal beznadziejna, ale, widać, nasi podróżnicy mieli sporo szczęścia i umiejętności. Tak się złożyło, że Adde bił się z jakże dowcipnym Portierem, I. z bezlitosnym Aizawą, a pan Rumianek rzucił się na owego zboczeńca, Maa, z czystym zamiarem zgładzenia go. Bitny i sprytny pan Rumianek po jakimś czasie wyrównanej walki sypnął piaskiem w oczy Maa i wykorzystał moment, by wbić mu w serce swój mały mieczyk.
Z kolei Adde walczył dzielnie i z uporem, ale Portier nawet z kawałkiem drewna z dłoni był niebezpieczny. Lecz Adde wspiął się na wyżyny swojej zwinności, siły i sprytu. Wobec ślepej furii Adde, który mógłby być zgoła całkiem niezłym wojownikiem, Portier nie miał zbyt wielkich szans. Elf stosował to ataki z piruetu, umiejętnie korzystał z obrony i nacierał później ze zdwojoną siłą. Gdyby wtedy miał czas myśleć, niechybnie zdziwiłby się bardzo, widząc siebie na polu walki. Instynkt łowcy-wojownika, drzemiący w nim od zawsze, wreszcie dał o sobie znać. W momencie, gdy Portier podniósł rękę i celował z dzikim wyrazem twarzy w Adde, Eleri rzuciła w niego sztyletem. O dziwo, musnęła szyję. Adde bez namysłu dźgnął go swym nożem z rękojeścią w kształcie śledzia w serce.
Natomiast I., używając na równi rozumu i mięśni, pojedynkował się z nieobliczalnym Aizawą, który umiał wywijać swym mieczem, trzeba przyznać. Niełatwo było z nim walczyć, ale I. nie miał najmniejszego zamiaru, by się poddawać. Dodatkową trudnością była niezagojona wciąż rana na ręce. Bolała przez cały czas, a z każdym gwałtownym ruchem ból się nasilał. I. miał coraz mniej sił, ale nagle przyszedł mu do głowy mistrzowski układ pchnięć mieczem, który widział kiedyś na pewnym turnieju. Facet mógł wygrać tym z każdym, choćby przeciwnik zobaczył ten trik parę razy. I. też się wtedy napatrzał i zamierzał teraz zrobić z tego pożytek. Czuł, że rana zaczęła znów krwawić, wiedział, że musiał jak najprędzej skończyć walkę. Poczekał chwilę na dogodną pozycję, na odpowiedni moment... Rozpoczął szybkim pchnięciem w bok, oczywiście cios został odparowany natychmiastowo, ale taki był tego cel. Półelf okręcił się na pięcie i zaatakował lewą rękę, drasnął ją. Po paru takich zmyleniach, atakach i obronie, dołożył też coś od siebie: rąbnął Aizawę lewym sierpowym, potem przerzucił sztylet do lewej ręki i znów zaatakował pięścią w brzuch. Był już wściekły. Zastosował parę starych dobrych pięściarskich trików, dołożył kilka ostrych pchnięć i po chwili stwierdził z pewnym zdumieniem, ze okłada razami martwe ciało. Nawet nie wiedział, kiedy to się stało.

Ostateczny bilans był znakomity: niemal żadnych poważnych obrażeń po naszej stronie, za to trzy trupy przeciwników. I to Akaćwoków. Nikt nie mógł uwierzyć własnym oczom. Uratowali się ze szponów tej zabójczej szajki. Może po prostu plotki zwielokrotniały potęgę Akaćwoków?...

I. opuścił wzrok, wpatrując się w swoje buty. Odruchowo trzymał się za lewe ramię, wkrótce krople krwi miarowo ściekały mu po palcach. Zignorował to, odrywając w końcu wzrok od ziemi i rozglądając wokół z taką czujnością, na jaką było go stać. To było co najmniej dziwne. Najpierw on i Adde napotykają w lesie jednego Akaćwoka. Nie dalej jak tydzień drogi później, trafiają na trzech. I. sam co prawda nie wiedział, ile ich w sumie jest, ale  pobliżu może przecież być ich więcej. Znacznie więcej. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nie mogli przecież ściągnąć na siebie wszystkich Akaćwoków z okolicy, gdyż to by znaczyło, że ich ścigają. A dlaczego mieliby? Półelf był  stanie pojąć - ledwie, bo ledwie, ale był - że napadają na każdego, kogo spotkają, ale to przecież zupełnie co innego, niż mieć do tego powód. Nieważne, I. był przekonany, że powinni jak najszybciej opuścić tą okolicę.
- Chodźmy dalej - rzucił, oceniając na szybkiego, czy każdy jest aby w stanie iść. Byli, na szczęście. Dopiero wtedy zwrócił uwagę na, niepokojący nieco - upływ krwi i ból, który się z nim wiązał. Zacisnął zęby i zmarszczył czoło, nieco wręcz zaskoczony, zwrócił wzrok na swoją rękę, której stan trudno było ocenić. Najchętniej po prostu by to olał, ale rana bynajmniej nie przestawiała sobą walorów estetycznych i higienicznych, nie mówiąc już o tym, że zwyczajnie mu przeszkadzała. Nie chcąc zbytnio odwlekać dalszej podróży, zdjął pasek, który dostał wtedy od Adde i jakoś o nim zapomniał, po czym skrzywił się z niesmakiem. Sam pasek był w pożałowania godnym stanie. "Na pewno nie mogę go tak oddać" - pomyślał I., co dziwne z nutą mocno... przekształconej wesołości (jeśli  jego przypadku można mówić w ogóle o czymś takim).

Przez twarz Eleri przemknął uśmiech, jednak nie miał on wiele wspólnego z tym, co się działo w jej głowie. Akaćwok - tak powiedział pan Rumianek. Ale co tu robią Akaćwoki? Dlaczego ich zaatakowali? "Bo oni atakują prawie wszystkich, idiotko" - odpowiedziała sobie natychmiast z ponurą satysfakcją. Sama nie mogła uwierzyć, że ich pokonali, ale... Wciąż było tyle wątpliwości. Skoro tylko reszta szajki dowie się o śmierci tych trzech, mogą mieć w związku z tym nieprzyjemne konsekwencje. Poza tym, inni zachowywali się, jakby spodziewali się tu obecności tych zbirów. O co tu chodzi?

Przez większość drogi I. odpuścił sobie rozmyślanie. Mimo to, jego wizerunek osoby wiecznie ponurej i zamyślonej, a najlepiej ponuro zamyślonej, nie ucierpiał na tym w żaden sposób. Półelf po prostu czuł się na tyle spokojny, żeby nie pozwolić się niepokoić jakimś tam niepokojącym myślom. Zamiast tego, dogłębnie analizował każdy szczegół okolicy, ot tak na wszelki wypadek. Szczęśliwie, udało im się osiągnąć tymczasowy cel podróży bez dodatkowych przygód, co w tych akurat okolicznościach było sprzyjające. I. najzupełniej znów zapomniał o ranie, która miała dość przyzwoitości i o sobie nie przypominała.
Nie przedłużając - doszli. A co zastali? I. z całą swoją podejrzliwością nie był aż takim paranoikiem, żeby się spodziewać, że zaraz z zaułka wyjdzie jakiś... Orochiqaru, który prawdopodobnie albo kiedyś tu był, albo wciąż jest w pobliżu. Nie. I. był spokojny, a czujne rozglądanie się dokoła po prostu weszło mu już w krew i czynił to bezwiednie.

Eleri zawołała zupełnie spontanicznie, jeśli nie powiedzieć bez większej nadziei. Tym bardziej zaskoczyła ją odpowiedź kelnerki, a serce podskoczyło jej do gardła. Tyle się świata nazwiedzała gubiąc wiarę w powodzenie po drodze, a teraz wszystko rozstrzygało się w tej - typowej - karczmie, w ciągu kilku chwil. Chciała biec, już teraz, żeby tylko mieć z głowy ten cały problem.
- Czy mogłabyś nam coś o niej powiedzieć? Szukamy jej od dłuższego czasu...
po chwili stwierdziła, że te ostatnie słowa nie były konieczne.