Ennorath

I. jakoś nieszczególnie poruszył fakt, że znaleźli jakiś dość pewny trop. Przynajmniej nie tak, jak sama postać kelnerki, która wydała mu się znajoma. Mógłby dać głowę, że kiedyś już ją spotkał, ale raczej bardzo dawno temu. Nie wiedział, jakim cudem zapamiętał taki szczegół, jak czyjaś twarz, zwykle nie przywiązywał wagi do poszczególnych jednostek, ba, nawet do społeczności jako ogółu. I. ukrył twarz w dłoniach, jakby miało mu to pomóc w przypomnieniu sobie czegokolwiek więcej - gdyż skoro coś zapamiętał, to musiało być to ważne. Nic z tego. Jak wiadomo im rozpaczliwiej próbujemy sobie coś przypomnieć, tym przemyślniej nam to się wymyka dosłownie w ostatniej chwili.

Po godzinie cała zniecierpliwiona czwórka zeszła na dół, do karczmy, gdzie czekała już na nich owa tajemnicza kelnerka. Tym razem miała na głowie spłowiałą chustkę, pasującą do jej zmęczonych oczu. Przecierała stół wilgotną szmatką. Gdy przyszli wyjęła z kieszeni zabrudzonego fartucha zmiętego skręta, włożyła do ust i zapaliła. Patrzyła na nich przez lekką mgiełkę dymu, równie zdenerwowana co oni. Ruchem głowy wskazała im krzesła naprzeciw siebie i sama też usiadła.
- O co chodzi? - spytała bezbarwnie. Adde pomyślał, że ta kobieta kiedyś wpadła pewnie do rzeki i wyszła zupełnie wyprana ze wszystkich uczuć i kolorów.
- Mówiłaś, że znasz Seanit - zaczęła Eleri. - Co o niej wiesz? Gdzie teraz jest?
Kobieta zlustrowała ich jednym długim spojrzeniem, nic nie mówiąc.
- Szukamy jej od dłuższego czasu, proszę pani - odezwał się Adde z taką miną, jakby prosił o parę monet na operację śmiertelnie chorego dziecka. - Jeśli pani coś wie, proszę nam powiedzieć... Dla nas to ważne!
- Nie wiem, po co miałabym to mówić komuś takiemu jak ty - rzekła opryskliwie i zasnuła powietrze szarym obłoczkiem. - A jeśli chcecie ją komuś wydać, hę, dzieciaku? Nie pomyślałeś?
- Przepraszam panią - bąknął zawstydzony Adde. - Ale, ale! Słowo daję, nie zamierzamy nic złego jej zrobić! Możemy nawet zapłacić pani...
- Milcz! - rozkazała oschle i zgasiła resztkę papierosa na zniszczonym blacie stołu. - Mam swój rozum, który nie jest skory do przekupstwa, mały elfiku. Chcę najpierw usłyszeć wasze zamiary, inaczej nic nie powiem. Dość mam już kłopotów na głowie, nie potrzeba mi więcej.
Wpatrywała się w nich twardo i czekała, aż ktoś wysunie się z odpowiedzią. Adde przełknął ślinę. Zaczynał się bać tej kobiety.

Pan Rumianek gwizdnął cicho, wciąż w dobrym nastroju mimo nieuprzejmości kelnerki. Napracowała się, biedaczysko, w tym ciągłym hałasie i musi trochę odreagować, myślał z pobłażaniem. Wreszcie usłyszał, po co właściwie szukają Seanit. Przesyłka? No, nic zwyczajnego, chyba że w kopercie była jakaś przeklęta zeschła skóra węża, służąca do ozdabiania laleczek voodoo, ale szansa na to była znikoma. Zaś bardzo się zainteresował pytaniem I. Czyżby szukał swojej dawnej dziewczyny? Dobrze by mu to zrobiło, gdyby związał się z kimś...
Robiło się coraz ciekawiej, więc pan Rumianek przyglądał się całej sytuacji z zainteresowaniem.

Adde sam się zastanawiał, kim jest ta tajemnicza Malayn, ale chyba nie wypadało sie teraz o to pytać I. Ważne, że znaleźli Seanit. Wprawdzie Adde jescze nie zdążył pomyśleć, co będą teraz robić, ale żal by mu było zostawiać swoich towarzyszy.
Wszyscy byli już porządnie zmęczeni, więc udali się do swoich pokoi. Skończyło się na tym, że Eleri miała pokój na własność, bo jest kobietą, pan Rumianek wywalczył również osobną kwaterę, bo potrzebuje dużo miejsca i spokoju podczas spania, więc Adde przypadło dzielić pokój z I. Wszystkie pokoje i tak były obok siebie, toteż mogli się bez przeszkód szybko komunikować w razie potrzeby.
Adde pierwszy wpadł do sypialni. Było to małe pomieszczenie, ledwo co mieszczące dwa przysunięte do siebie łóżka w prawym rogu, okrągły, drewniany stoliczek z wykrochmalonym białym obrusem i kominek z lewej, zaraz obok drzwi. W kominku paliły się leniwie kawałki drewna, jedyne, bo obok nie było żadnego zapasu, ale powinno im starczyć na całą noc. Ściany pobielono dawno temu, bo zdążyły już pożółknieć od fajkowego dymu, nosiły też liczne ślady bójek i brudnych butów, nie brakowało też zacieków. Okno znajdowało się pośrodku prawej ściany, z zaciągniętą ciężką, brudno-zieloną kotarą; karnisza nie przytwierdzono tuż nad wnęką, tylko zaraz pod sufitem, także tkanina spływała długą, zieloną wstęgą aż do podłogi. Mimo takiego zaniedbania na łóżkach była czysta, świeża pościel, a na owym stoliczku paliła się świeca na eleganckiej, pozłacanej podstawce z ręcznie rzeźbionym uchwytem. Nie brakowało też wielkiej miski z wodą, a obok wypłowiałego ręcznika. Adde wciągnął głęboko do płuc powietrze pełne kurzu, wilgoci ścian i nieco kwaskowate. Najpierw przypatrywał się kamiennemu kominkowi i mówił jakieś czułe słówka do płomieni na powitanie; zdawało mu się nawet, że ogień strzelił wyżej z radości. Podbiegł do okna - musiał ominąć stojący na samym środku stolik - i rozchylił nieco zasłonę, żeby wyjrzeć na świat, pełen o tej porze pijaków i nocnych bandytów. Ale dla elfa wszystko miało kolory tęczy. Puścił kotarę i ziewnął przeciągle, a potem mlasnął sennie językiem. Podszedł do miski, obmył ręce i twarz, wytarł się pobieżnie do ręcznika i przeciągnął się.
- Chyba chce mi się spać - oznajmił kominkowi i spytał I.: - Gdzie chcesz się położyć? Ja chyba pójdę na te łóżko przy ścianie.
Adde zdjął ubrania i zostawił tylko spodnie, które podwinął do kolan, tłumacząc, że lepiej mu się tak śpi. Adde nie był umięśniony. Jego klatka piersiowa wyglądała jak u nastoletniego chłopca, ale nie była aż tak zapadła. Matka zawsze mówiła mu, że jest byt chuderlawy i ma się lepiej odżywiać. Cóż, skoro je się wyłącznie to, co się znajdzie w lesie, trudno o nadwagę.
Adde uśmiechnął się przelotnie do I. swoim dawnym uśmiechem i wgramolił się na łóżko. Ułożył się wygodnie, kręcąc się przez chwilę, aż wreszcie przytulił się do koca i mruknął:
- 'Branoc, I.!
Zasnął prawie natychmiast, z lekkim uśmiechem zabłąkanym w kącikach ust.

Pan Rumianek obudził się wraz z pierwszymi promieniami słońca i czuł się tak rześko i świeżo jak one. Uśmiechnął sie do siebie i zanucił cicho stara jak świat melodyjkę. Ubrał się, umył i napakował słuszną porcję ziela, którego już mu zaczynało brakować, do swojej fajki. Pan Rumianek jak mógł, zaczynał dziś od palenia.
W świetnym humorze zszedł na dół, gdzie na razie był tylko łysy barman czyszczący kufle za ladą i Seanit zdejmująca krzesła ze stołów na podłogę. Nawet na niego nie zerknęła. Pan Rumianek wyszedł na chwilę na dwór i zaraz wrócił, bo przegonił go poranny ziąb. Usiadł na stołku przy ladzie i zaczął rozmowę z barmanem, żeby sobie urozmaicić czas do zejścia reszty towarzyszy.

Adde z otwartymi ustami wpatrywał się w drzwi, którymi właśnie wyszły kobiety. W głowie mnożyło mu się mnóstwo pytań. Dlaczego Eleri tak nagle odchodzi? No i co oni teraz zrobią? Gdzie mają iść?...
Adde zaczął się bać, że rozpadną się i już nie zobaczy I. ani pana Rumianka. Przymknął usta i starał się opanować.
- Panie Rumianku... - zaczął niewyraźnie. - Co my teraz zrobimy?
Czuł się trochę jak po walce ze Szczurem. Tym razem rolę Akaćwoka odgrywała ponowna samotność.

Pan Rumianek sam nie wiedział, o co w tym niespodziewanym zajściu chodzi, ale jeśli Eleri odeszła z własnej woli - nie mógł się jej sprzeciwić. Wreszcie odnalazła Seanit i to się liczy. Pan Rumianek wiedział jednak, że sens ich wyprawy zniknął razem z zatrzaśnięciem przez kobiety drzwi. Rad by jeszcze więcej czasu spędzić z towarzyszami, a tu już I. oświadcza, że też idzie. Pan Rumianek aż zakrztusił się dymem porannej fajki, gdy to usłyszał.
- I., ledwo co Eleri odeszła, ty też już nas opuszczasz? - spytał z wyrzutem. - Ta dziewczyna przynajmniej miała ważny, racjonalny powód! Gotów jestem pomyśleć, że masz już nas po prostu dość, choć wcale myśleć tak nie chcę. Zostań z nami choć do popołudnia! - namawiał go pan Rumianek z zapałem. - Bo jeśli naprawdę zamierzasz odejść, to wpierw musimy urządzić porządne pożegnanie i przygotować cię solidnie do kolejnej wyprawy, co, Adde?
Pan Rumianek był pewien, że elf nigdzie się nie wybiera, a przynajmniej na razie. Zbyt się do niego przywiązał, by myśleć o tak rychłym końcu znajomości.
- Zresztą, ja mam sporo czasu, mnie się nigdzie nie spieszy - ciągnął dalej pan Rumianek. - Zawsze mogę spakować manatki i ruszyć w trymiga w następną podróż! no, chyba że sobie nie życzysz towarzystwa kogoś takiego jak my.
Spojrzał z ukosa na I. Pan Rumianek czasami doprowadzał ludzi do kłopotliwych sytuacji i wcale nie miał z tego powodu wyrzutów sumienia.

Nawet I. chce odejść? Oczy Adde zaszkliły się mimowolnie. Nie obchodziło go, po co I. pragnie zabić Orochiqaru, tylko dlaczego musi ich opuścić? Już?
- Nie chcesz nas w to mieszać? - prawie krzyknął Adde. - Ale, jak to! Jeśli wcale nas nie nie lubisz, to dlaczego chcesz iść sam? Dlaczego chcesz nas zostawić? Już Eleri sobie poszła, nie rób tego!
Adde sam był zaskoczony swoją reakcją, ale czuł, że to ostatnia szansa na zachowanie znajomości i nie zamierzał jej przepuścić. Bardzo lubił pana Rumianka, ale dwie osoby to za mało do kompanii. Zresztą, jeśli I. odejdzie, pewnie będzie ciągle smutny.
- Nie, nie mogę na to pozwolić! - Adde gwałtownie zerwał się ze stołka. - Idę do miasta, a jak przyjdę, to... to chcę cię tu dalej widzieć!
Elf odwrócił się na pięcie i wybiegł pędem z gospody. Przechadzka po uliczkach powinna mu pomóc zebrać myśli i sie uspokoić. Wszyscy go zostawiali, ale teraz przecież wydoroślał i wie, jak należy cenić przyjaźń. Wysoko.